87مذكور را به عبادات اصطلاحى و شكل ظاهرىِ يك سرى اعمال فيزيكى منحصر و محدود كرد. بلكه عبادت به معناى شناخت حضرت احديّت و شناخت رابطۀ صحيح انسان با خداوند تبارك و تعالى و عمل و رفتار و سخن در جهت قرب و نزديكى به اوست، و عبادت او به آن دليل كه: تنها «او» شايستۀ عبادت است: الْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعٰالَمِينَ . ¹بدين ترتيب عبادت از محدودۀ يك سرى اعمال و حركات فيزيكى خشك و صرف خارج مى‌شود، و به عنوان عامل ارتباط انسان با خالق خود ايفاى نقش مى‌كند.

يكى از بارزترين نتايج مترتّب بر عبوديّت خداوند تبارك و تعالى در فرهنگ اسلامى آن است كه اين عبوديّت سبب مى‌شود تا انسان به مقام بندگى برسد و در جايگاهى رفيع قرار گيرد. اين جايگاه، مقامى است كه با وصول و رسيدن به آن، شيطان امكان سلطه و سيطره بر انسان را از دست مى‌دهد، و اين وعدۀ حقّ خداوند است كه آياتى از كلام الهى به آن تصريح دارند. از جمله: إِنَّ عِبٰادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطٰانٌ وَ كَفىٰ بِرَبِّكَ وَكِيلاً ؛ «همانا تو را بر بندگان (خاصّ) من تسلّط نيست و تنها محافظت و نگهبانى خدا (آنها را) كافى است». ² إِنَّ عِبٰادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطٰانٌ إِلاّٰ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغٰاوِينَ ؛ «و هرگز تو را بر بندگان (با خلوص) من تسلّط و غلبه نخواهد بود، ليكن اقتدار و سلطۀ تو بر مردمِ نادانِ گمراهى است كه پيرو تو شوند.» ³ اين آيات كريمه از كلام الهى، به عدم