53همچنان كه امام صادق(ع) مى‌فرمايد: «خداوند از هر چيز، چيزى را برگزيد، و از زمين، جايگاه كعبه را اختيار كرد»، ¹ قرآن كريم نيز، همچنان كه روح انسان و كعبه را به خويش منتسب مى‌داند، سرزمين حرم (مكّه) را نيز به خويش منسوب مى‌فرمايد: إِنَّمٰا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ رَبَّ هٰذِهِ الْبَلْدَةِ الَّذِي حَرَّمَهٰا وَ لَهُ كُلُّ شَيْءٍ ؛ «من مأمورم كه منحصراً خداى اين شهر (مكّۀ معظّمه) را كه بيت‌الحرامش قرار داده پرستش كنم كه آن خدا مالك همه چيز عالم است»، ² و به اين ترتيب ارزش و بزرگى و حرمت آن را متذكّر مى‌شود.

يادآورى اين نكته خالى از لطف نيست كه مكّه، عظمت و شايستگى مورد قسم الهى واقع شدن را به دليل حضور پيامبر(ص) در خويش يافته است. چنانچه كلام الهى به اين موضوع اشاره مى‌كند: لاٰ أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ ؛ «سوگند به اين شهر (مكّۀ مكرّمه) ياد نكنم و حال آن كه تو در اين شهر منزل دارى.» ³

مسجدالحرام

مسجدالحرام، مسجدى است كه مركز آن كعبۀ شريف است و مسجد در پيرامون كعبه قرار گرفته و شكل‌گيرى و توسعه‌ها و ساختمانش كه به ويژه پس از ظهور اسلام با جدّيت و علاقۀ مسلمانان پى‌گيرى شده است، در كتب تاريخ و اسناد و مدارك ديگر مسطور