٧
معنى لغوى شيعه
شيعه از نظر لغت به معنى پيروان و ياران و انصار است، و با همين ساختمانِ لفظى بر مفرد و تثنيه و جمع و مذكر و مؤنث - بدون نيازى به تغيير قالبِ تعبير آن - اطلاق مى‌گردد، و ريشۀ آن «مُشايَعَت» به معنىِ مطاوعه و پيروى كردن است. اين واژه اختصاصاً در موردِ فرد و يا افرادى به كار مى‌رود كه دوستدارِ على و فرزندانِ او هستند و به امامت آنها اعتقاد دارند تا آنجا كه اگر واژۀ «شيعه» بدون قيد و شرطِ اضافى به كار برده شود و قرينه‌اى در كار نباشد اذهان به چنان افرادى منصرف مى‌شود كه قائل به امامتِ امامانِ ياد شده هستند.
ابن خلدون در مقدمۀ «العِبَر» ١ مى‌نويسد:
«شيعه از لحاظ لغوى به معنىِ ياران و پيروان است، و در اصطلاح فقها و متكلّمين - اعم از پسينيان و پيشينيان - بر
