56مقصود خداى سبحان جمع بود مى‌فرمود: «و لذوى القربى» بنابراين، سخن كسانى كه اين لفظ مفرد را بر جمع حمل نموده‌اند، مخالف ظاهر آيه است.»
اگر گفته شود: «لازمۀ سخن كسانى كه كلمۀ «ذى القربى» را در اين آيۀ شريفه حمل بر همۀ نزديكان بنى‌هاشمى پيامبر اكرم نموده‌اند، اين است كه كلماتى نظير الْيَتٰامىٰ وَ الْمَسٰاكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ كه عطف بر آن شده‌اند، غير از نزديكان پيامبر باشند، زيرا هيچ‌گاه شىء، بر خودش عطف نمى‌شود.»
پاسخ اين است كه: «هيچ‌گاه چنين موردى لازم نمى‌آيد، زيرا گرچه شىء عطف بر خود نشده; ولى صفتى را بر صفت ديگر عطف نموده و موصوف، يكى است. نظير كسى كه مى‌گويد:
«جائنى زيد العاقل و الظريف و الشجاع» كه موصوف، «زيد» در اين جا يك تن است و همۀ صفات و ويژگى‌ها ارتباط به يك شخص دارد و سخنان عرب، سرشار از عباراتى نظير اين موارد است. 1
شافعى مى‌گويد: «سهم ذوى القربى، باقى مى ماند و ميان فرزندان حضرت فاطمه و غير فاطمه(عليها السلام) از دودمان