20غنيمت، از ديدگاه فقهاى شيعه به پيروى از پيشوايان خود - بر اساس گفتۀ واژه‌شناسان - مطلق اموالى است كه بدون عوض گرفته شده و به دست آمده است.
برخى فقهاى مسلمان قائل‌اند: غنيمت، اموالى است كه فقط در ميدان كارزار و قتل و كشتار از كفّار گرفته شده باشد، نه جاى ديگر؛ ولى با مراجعه به موارد استعمال واژۀ «غُنم» در روايات و خطابه‌هاى نبى اكرم (ص)، درخواهيم يافت كه اين واژه در موارد دست‌يابى به چيزى، به نحو مطلق استعمال گشته و گواه بر آن، فرمودۀ خداى متعال در قرآن كريم است كه: فَعِنْدَ اللّٰهِ مَغٰانِمُ كَثِيرَةٌ . 1
از پيامبراكرم (ص) روايت شده در دعا به هنگام پرداخت زكات فرمود:
«أللّهمَ اجعلها مَغنماً و لاتجعلها مَغرماً ؛ خديا! آن را سود و بهره، مقرّر دار و زيان و خسارت قرار مده.»
هم چنين از آن بزرگوار منقول است كه فرمود:
«غنيمة مجالس الذكر، الجنّۀ؛ غنيمتِ مجالسى كه در آن خدا ياد شود، بهشت خواهد بود.» 2