36و غسل و نيت كردم، همين. آنگونه كه ديگران انجام مى‌دهند.
امام فرمود: پس تو احرام نبسته‌اى.
احرام، يك دستور ظاهرى دارد كه همه انجام مى‌دهند و يك دستور باطنى دارد كه اهل سير و سلوك و كسانى كه به اسرار حج آگاهند انجام مى‌دهند. احرام بستن، سرّى دارد؛ معناى اينكه لباس دوخته را درآوريد؛ يعنى جامۀ گناه را از تن بيرون كنيد. لباس گناهى كه خود تاروپودش را بافتيد، دوختيد و در بركرديد، بايد از خود به در كنيد. و گرنه روح قضيه اين است كه: فرقى بين لباس دوخته و ندوخته نيست. اينها علامت آن اسرار است. انسان در تمام ايام سال در لباس دوخته نماز مى‌خواند و عبادت مى‌كند. اين چنين نيست كه عبادت در لباس دوخته قبول باشد.
ولى در حج قبول نيست. چون مى‌خواهند اسرار حج را به انسان تفهيم كنند؛ كه انسان روزى دارد كه با لباس ندوخته وارد آن مى‌شود و آن روزِ مرگ است كه كفن در برمى‌كند. و قيامت با همان كفن ظهور و حضور پيدا مى‌كند. مى‌خواهند آن مراسم را در اين مناسك اظهار كنند. اسرار قيامت را در مناسك و مراسم حج تجلّى دهند.
گفته‌اند: لباس ساده در بركنيد كه هرگونه فخر و خودخواهى برطرف شود. لباس ندوخته در بركنيد كه سفر مرگ در نظرتان مجسم باشد. مسأله مردن و قيامت در حضورتان حاضر گردد.
امام سجاد - سلام‌اللّٰه عليه - طبق اين نقل به شبلى فرمود: معناى كندن لباس دوخته شده اين است كه «خدايا! من ديگر لباس گناه در بر نمى‌كنم و از هر گناهى توبه كردم». تنها گناه نكردن مهم نيست، اطاعت كردن مهم است. لذا انسان «لباس احرام» به تن مى‌كند؛ يعنى لباس ندوخته، رنگ