16 اَللّٰهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعٰالَمِينَ » ¹ از جهات فراوان جريان حج را مورد تأييد قرار داد مانند: بيان وجوب آن با «جملۀ اسميه»، «تقديم خبر بر مبتدا»، ذكر حرف «لام» كه نشانۀ اختصاص حق خداست، «ذكر عموم مردم اولاً و خصوص توانمندان راه ثانياً»، «تعبير از تارك حج به كافر در مقام عمل نه در مرحلۀ اعتقاد»، «بى‌نيازى خداوند از تمام جهانيان نه فقط از خصوص تاركان حج» و...

2 - آيۀ: «لِيَشْهَدُوا مَنٰافِعَ لَهُمْ وَ يَذْكُرُوا اسْمَ اللّٰهِ فِي أَيّٰامٍ مَعْلُومٰاتٍ عَلىٰ مٰا رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِيمَةِ الْأَنْعٰامِ » ² گذشته از شمول سود صورى و منفعت معنوى امّت اسلامى، ياد حق را هدف دانسته و مهم‌تر آنكه به‌جاى نام قربانى ياد خدا را ذكر فرمود تا روشن شود كه هدف از «تضحيه» همانا «تسميه خداست» نه صرف نَحْر و ذبْح يعنى به‌جاى اين‌كه بفرمايد: قربانى كنند فرمود: خدا را به ياد آورند كه آنها را از دام‌هاى حلال مانند گوسفند روزى داد، بطورى‌كه هم اصل قربانى به نام حق آغاز گردد و هم تمام نعمت‌هاى دامى در تمام مدت زندگى براى همۀ انسان‌ها به عنوان ياد خدا مطرح شود و منظور از «أَيّٰامٍ مَعْلُومٰاتٍ » همان زمان حج بويژه دهه ذى‌حجة است كه جزء شهر حرام به شمار مى‌آيد و ماههاى حرام چهارند كه سه ماه آن سَرْد و متصل (ذى‌قعده، ذى‌حجه، محرم) و يك ماه آن فرد و منفصل (رجب) است.

3 - آيۀ: «فِيهِ آيٰاتٌ بَيِّنٰاتٌ مَقٰامُ إِبْرٰاهِيمَ وَ مَنْ دَخَلَهُ كٰانَ آمِناً» ³ براى مقام حضرت ابراهيم كه جايگاه آن حضرت هنگام معمارى كعبه بود، خصوصيتى قائل است لذا از باب «ذكر خاص بعد از عام»، جريان آن را جداگانه بعد از ياد نشانه‌هاى ديگر به عنوان عام نام مى‌برد زيرا اثر دو پاى