26
زيارت «آل يس» آغاز مى‌شود:
«سلام على آل يس، السّلام عليك يا داعى اللّٰه و ربّانى آياته، السّلام عليك يا باب اللّٰه و ديّان دينه... السّلام عليك ايّها العَلَمَ المنصُوب و العِلْمُ المصْبوُب و...»
ياد دوست حال و هواى هيجانبارى را بوجود آورده بود. زائران حريم دوست، عاشقان امام، صاحبدلانى كه سنگينى بارگناه را بر دوش احساس مى‌كردند؛ و تمنّاى غفران داشتند، ديدگان اشكبارى كه آرزوى نظاره بر چهرۀ عزيز زهرا را در دل مى‌پرورانده‌اند و سرهايى كه شور ديدار سكّان‌دار والاى كشتى هستى را داشتند، او را مى‌خواندند، عزيزى كه با ظهورش تاريكزار يخزده انسانى را گرمى خواهد بخشيد، نور خواهد پاشيد و به سپيدى و زيبايى خواهد نشاند.
عرفه، خاطرۀ پرشكوه و شورانگيز دعاى عرفۀ معلّم بزرگ عشق و ايمان و ايثار سيدالشهدا اباعبداللّٰه الحسين (ع) را نيز بر سينه دارد. شيعيان امام حسين (ع) كه مهرش را در ژرفناى جان نهاده‌اند، و روزها و شبهاى فراوانى در رثاى آن چهرۀ خونين مويه كرده اشك ريخته‌اند، اكنون مى‌خواهند در زير آسمان عرفات جايى كه حسين (ع) اين معلم بزرگ عشق و عرفان و شهادت با خدايش زمزمه كرده با او همنوا شوند و باكلمات شورانگيز و هيجانبار حسينى با خداى خود راز گويند، روحانيان - اين هاديان زائران خانه خدا و راهنمايان راهيان كوى دوست - در هنگامۀ فرويش آفتاب به سوى مغرب مراسم دعاى عرفه را برگزار مى‌كنند. جمع انبوهى نيز در بعثۀ مقام معظم رهبرى گرد آمده‌اند كه با نواى دلنشين دعاى عرفه، با خدا زمزمه كنند؛ دعا آغاز شد:
«الحمدللّٰه الذى ليس لقضائه دافع، ولا لعطائه مانع ولاٰ كصنعه صنع صانع، و هوالجواد الواسع،...».
زائران با اين احساس كه با امامشان هم نوايند سرشار از شوق و آكنده از طلب بودند، دعا با صدايى دلپذير خوانده مى‌شد و زائران آرام، آرام زمزمه مى‌كردند. فضاى