359و فلسطين و ايران، به خاك آرميدگان در شهرهاى مختلف و زيارتگاه‌هاى دور و نزديك، مشهور و گمنام.
اينها همه، دل و جان را روشن ساخته و اميد مى‌بخشد. حتى زيارت قبور مؤمنان و صالحان نيز انسان را به ياد آخرت و صلاح مى‌اندازد و ياد خدا را در دل‌ها بيدار مى‌سازد.
از قبور اولياءالله، نورِمعرفت و هدايت مى‌درخشد.
مكان‌هاى مقدس و مذهبى، انسان را به خدا نزديك مى‌كند و حالت خضوع و خشوع و آرامش ايجاد كرده، روح را سرشار از خلوص، دل را پر از اميد، جان را لبريز از صفا و عشق مى‌نمايد.
با زيارت مراقد مطهّر معصومين:، بايد گامى در مسير تزكيه برداريم و اينگونه ديدارها را، مقدّمه‌اى براى قرب معنوى و هم‌جهت شدن با آن انسان‌هاى والا و اسوه‌هاى كمال بسازيم.
نبايد زيارت، تنها يك عمل تكرارى و بى‌روح باشد.
زائر، نبايد به ظواهر و شكل‌ها و ساختمان‌ها و در و ديوار و نور و رواق بنگرد و از عظمتِ معنويّتِ معصومينى كه در اين زيارتگاه‌ها آرميده‌اند، غافل شود.
زيارتگاه‌ها، بايد محيطى پاك، معنوى، يادآور صداقت و كمال، بازدارندۀ از گناه‌ها و رذايل و زنده‌كنندۀ ارزش‌هاى اسلامى باشد.
اينجاست كه انسان از راه زيارت، به خدا نزديك مى‌شود، چرا كه با نيّتى خالص، «ولىّ‌خدا» را زيارت كرده است.
زمينه‌ساز اين قرب، «معرفت» است.
هرچه ميزان خداشناسى، پيغمبرشناسى و ولى‌شناسى ما بيشتر باشد، به همان اندازه، نصيب ما از بركات اين قبور نورانى و مزارهاى متبرّك بيشتر خواهد شد و به آن