346در زيارت حضرت‌على(ع) هم، دعاها و اذن ورودهايى نقل شده، چه در هنگام ورود به نجف، چه وقت ورود به حرم، چه هنگام ايستادن به صحن و آستانه، چه وقت ورود به رواق، كه مضمون اين دعاها و اجازه‌خواهى‌ها، اظهار ادب و درخواست اذن براى ورود به اين مكان مقدس و حريم نورانى است و از آن امام به عنوان مولا، اميرمؤمنان، حجت خدا، امين پروردگار و... ياد شده است، تا زائر، قبل از زيارت بداند كه در كجاست و به ديدار چه انسان كامل و حجّت عظيمى آمده است. اغلب، مستند اين اذن طلبى براى ورود به حرم را آيۀ يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاٰ تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلاّٰ أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ ¹ دانسته‌اند، كه نهى از ورود بى‌اذن به خانۀ پيامبر است و در متنِ «اذن دخول» هم به اين آيه اشاره شده است.

7. عتبه بوسى

احترام و ارج نهادن به جايگاه والاى حرم‌هاى مطهر، گاهى هم به بوسيدن در و درگاه در هنگام ورود است. در برخى سروده‌هاى عالمانِ عارف دربارۀ زيارت نيز به اين عتبه بوسى و ابراز تواضع و ادب و محبت اشاره شده است.

علامۀ مجلسى سخن شهيد اول را در اين مورد به عنوان يكى از آداب زيارت نقل مى‌كند، سپس مى‌افزايد كه دليل مستندى براى استحباب بوسيدن آستان و درگاه نداريم، ولى سجود براى خدا به عنوان شكر الهى بر اين توفيق، مانعى ندارد. ²

البته بايد توجه داشت كه بوسيدن زمين و درگاه به عنوان احترام و شكر، نبايد به عنوان سجده بر امام تلقّى شود و بهانه‌اى به دستِ‌مخالفان افتد تا چنين وانمود كنند كه شيعيان در پيشگاه امامان خود سجده مى‌كنند، درحالى كه سجده بر غير خدا جايز نيست!! بوسيدن زمين به شكرانۀ توفيق الهى و بر نعمت زيارت، غير از سجده به يك انسان است. صورت بر زمين نهادن يا بوسه بر آستان زدن، نهايت ادب و ارادت و محبت