327فرهنگ شهادت‌طلبى هم، گذشتن از جان مطرح است، هم جان خود، هم عزيزان، عزيزترين افراد.
همان گونه كه حسين بن على(ع) در كربلا ايثار و فدا را به اوج رساند و هرچه داشت به صحنه آورد و به نمايش گذاشت و فدا كرد
(بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِيكَ) هم خود شهيد شد، هم فرزندان و برادران و عموزادگان و بستگان و دوستانش و هم خانواده‌اش به اسارت رفتند و امام براى همۀ اينها آمادگى داشت، زائر هم همين آمادگى‌ها را در متن زيارتنامه ابراز مى‌دارد.
در زيارت حضرت صاحب‌الأمر7، پس از بيان شوق زائر به اينكه هرچه عمرها بگذرد و زمان طول بكشد، يقينش به آن حضرت و محبتش نسبت به او و تكيه و اعتمادش افزون‌تر مى‌شود وچشم به‌راهى نسبت به‌ظهورش بيشتر مى‌شود
(وَلِظُهُورِكَ الا مُتَوَقِّعاً وَمُنْتَظِرَاً، وَلِجِهادى بَيْنَ يَدَيْكَ مُتَرَقِّباً)، نتيجۀ آن آمادگى را چنين بيان مى‌كند كه:
«فَاَبْذُلُ نَفْسى وَمالى وَوَلَدى وَاَهْلى وَجَميعَ ما خَوَّلَنى رَبّى بَيْنَ يَدَيْكَ وَالتَّصَرُّفَ بَيْنَ امْرِكَ وَنَهْيِكَ».
بگذر از فرزند و مال و جان خويش
آنچه در دعاى ندبه مكرر با تعبير «بِنَفسى انتَ» آمده، يعنى جانم فدايت اى امام غايب و پنهان از نظر، اى از تبار پاكى و عصمت و نجابت، به نوعى ديگر در زيارتنامه‌ها آمده است. در زيارت سيدالشهداء در روز عرفه اين تعبير وجود دارد كه: «بِأَبى أَنْتَ وَأُمّى يا ابا عَبْدِاللهِ، بِأَبى أَنْتَ وَأُمّى ياَبنَ رَسُولِ اللهِ». اينگونه فقرات در زيارتنامه‌ها مى‌آموزد كه زائر امام، انسان از جان گذشته‌اى است كه آمادگى هرگونه فداكارى و بذل و نثار و ايثار را در راه مكتب و رهبرش دارد و خود را در امتداد راه نورانى آنان مى‌بيند. رسول‌خدا(ص) فرمود:
«لا يُؤْمِنُ احَدُكُمْ حَتّى اكُونَ احَبَّ إلَيْهِ مِنْ نَفسِِهِ وَأهْلِى أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أهْلِهِ