325با يكديگر است. اشاره به اين است كه فضايلى را كه خداوند به آن انسان‌هاى معصوم و مبشّران منذر و سفيران آسمانى داده است، به اينان هم عطا كرده است.
در احاديث مربوط به حضرت‌امير(ع) آمده است كه: هركس بخواهد به آدم در علمش، به نوح در فهمش، به ابراهيم در خُلقش، به موسى در مناجاتش، به عيسى در سنّتش و به محمد9 در تماميت و كمالش نگاه كند، پس به على(ع) نگاه كند:
«مَنْ أَرادَ انْ يَنْظُرَ إلَى آدَمَ فِى عِلْمِهِ وَإِلى نُوحٍ فِى فَهْمِهِ...». 1
على احمد، على موسى و عيسى
نه‌تنها امام‌على(ع)، بلكه چهارده معصوم و انوار پاك عترت رسول چنين‌اند. يكى از معانى اينكه اين امامان، وارثِ آدم و نوح و موسى و عيسى و ابراهيم و...اند، وراثت در علم و كمال و فضايل و هدايتگرى و خوبى است. همۀ آنان ستاره‌هاى درخشان يك منظومه‌اند و با هم ارتباط معنوى دارند. بُعد ديگر اين نگاه مجموعه‌اى، جريانى و منظومه‌اى، به اين صورت است كه در زيارت هر يك از معصومين، از رسول‌خدا و ائمۀ ديگر ياد مى‌شود. در زيارت حضرت‌رضا(ع)، سلام و درود و تحيت به رسول‌خدا(ع) و اميرالمؤمنين، حضرت‌زهرا و امام‌حسن و امام‌حسين و ائمۀ ديگر(عليهم السلام) ديده مى‌شود، تا نشان دهد كه اينها همه نور واحدند و شاخ و برگ يك درخت و حلقه‌هاى يك سلسلۀ نورانى متّصل به عالم ملكوت.
به عنوان مثال، در زيارت حضرت سيدالشهدا در روز عرفه، سلام بر رسول خداست و بر اميرمؤمنان و فاطمۀ زهرا سرور زنان جهان و حسين و امامان ديگر تا برسد به حضرت حجت: السَّلامُ عَلَى الخَلَفِ الصّالِحِ المُنْتَظَرَ. تا نشان دهد كه معتقدان به اين خاندان ومتمسكين به‌ريسمان ولايت اهل‌بيت، دستشان در دست رسول‌خدا و اميرمؤمنان و حضرت زهراست. اينان هركدام چراغى برافروخته از آن مشكات هدايت‌اند.