305
«اللّهُمّ انّى اتوالى آخِرَهُم كما تَوالَيتُ اوّلَهُم». 1
اين تولّى و تبرّى، نه‌تنها در عرصۀ دنيا، بلكه تا دامنۀ قيامت هم ادامه دارد.
در زيارت، خطاب به ائمه(عليهم السلام) مى‌گويى:
«در سازشم با آنانكه با شما در سازش باشند، در جنگم، با آنانكه با شما بجنگند، با دشمنانتان دشمن و با دوستانتان دوستم،... تا قيامت». 2
و اين را، نه‌تنها ما نسبت به اهل‌بيت مى‌گوييم، بلكه خود پيامبر اسلام، معلم اين درس و الهام‌بخش اين خطّ و راه است.
در روايت است كه رسول گرامى اسلام، به على و فاطمه و حسن و حسين: فرمود:
«اَنا حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُم وسِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُم». 3
و اگر چنين سخنى را ما بگوييم، كلام حضرت‌رسول را گفته‌ايم، و اگر دل به تولاّى اهل‌بيت سپرده‌ايم، دل به محمد داده‌ايم و اگر دوستىِ آل پيامبر را داريم، دوستى حضرت رسالت را داريم. مگر نه اينكه مودت اهل‌بيت، اجر و مزد رسالت آن رسول عزيز است؟! پس آنكه با خاندانش بستيزد، با او به ستيز برخاسته است، و آنكه با عترت او پيوند ولايت داشته باشد، با آن حضرت، پيوسته است. اين خط نورانى ماست، كه از خود ائمه الهام گرفته‌ايم.
امام‌صادق(ع) در متنى كه براى زيارت امام‌حسين(ع) به ما آموخته است، فرموده كه پس از سلام و درود بر حسين، و لعنت كردن بر قاتلان او و كسانى كه در خونش شريك بودند، و آنانكه آن خبر را شنيدند و راضى شدند، بگوييد: «اَنا الى الله مِن ذلك برئٌ». 4