283
ادب كلام، در محضر امام
سخن گفتن «زائر» در حضور معصوم7، ويژگى ممتازى را مى‌طلبد. زيرا، نه زائر به ديدار يك انسان عادى رفته است، و نه زيارت يك كار ساده و كم‌ارج و بى‌بهاست.
ديدار يك زائر، از مزار حجت خدا و زبان گشودن به تمجيد و ستايش و عرض حال و طرح سؤال، ادبى را مى‌طلبد كه اين ادب، هم در رفتار و سلوك زائر، هم در كلام و متن گفتارش بروز و جلوه يابد.
در مواجهه با امام معصوم و هنگام تشرف به زيارت مرقد پاك و نورانى ائمه اطهار و اولياى دين، چه بايد گفت؟ چه بايد خواست؟ چگونه بايد شروع كرد؟ با چه تعبيراتى بايد ستود؟ چگونه بايد آنان را واسطه و شفيع قرار داد؟ با عنوان كردن چه مطلبى بايد رابطۀ روحى برقرار كرد؟ با بيان چه فضيلتى بايد عشق و ارادت را نشان داد؟ چه كلامى بايد گفت كه شايستۀ مقام آنان باشد؟
متنى كه به عنوان «زيارتنامه» از سوى امامان صادر شده است، راهگشاى كيفيت ارتباط و شيوۀ رعايت ادب كلام در برخورد با معصومين است. زيارت‌هاى «مأثور»، كه به عنوان يك «اثر» از ائمه نقل شده، راهنماى ماست كه امامان را چگونه مورد خطاب