276سلام بر او، كه جواد امامان و امام جوادان است، و سخاوتى پرپر است در عنفوان جوانى!...
سامرّا، حرم دو خورشيد
شهرى است، ميان بغداد و تكريت در شرق دجله.
نام اصلى آن «سُرَّ مَنْ رأى» بوده است. بحث تاريخى و جغرافيايى نمى‌كنيم. اينجا هم مثل كاظمين، در پى سرنهادن بر آستان دو امام معصومى هستيم كه با جور خلفا شهيد و مظلومانه در خانۀ خويش به خاك سپرده شدند.
عصر زندگى امام‌هادى و امام‌عسكرى، از دوران‌هاى سخت براى اهل‌بيت بود. خلفاى عباسى براى نظارت و كنترل هرچه بيشتر نسبت به ارتباطات ائمه با هوادارانشان، آنان را در شهر نظامىِ سامرا نگه داشته بودند. «عسكر» و «مُعَسكر»، نام شاخص اين منطقۀ نظامى بود و بدين‌جهت بود كه امام يازدهم به حضرت عسكرى لقب يافت.
در روزگار توسعۀ دامنۀ نيروهاى نظامى عباسيان، سامرا به‌عنوان لشكرگاه آنان انتخاب شد. شهرى كه سه سال طول كشيد تا آماده گردد. آنگاه معتصم بغداد را رها كرد و ساكن سامرا شد و سپاه 250 هزارنفرى خويش را هم آنجا اسكان داد.
اينگونه بود كه سامرا پايتخت هشت خليفۀ عباسى گشت، از معتصم (سال 218) تا معتمد (سال 279) كه آخرين خليفۀ عباسى بود كه سامرا را پايتخت قرار داد.
امام‌هادى(ع)، بيست سال از عمر خويش را اجباراً در سامرا گذراند و سرانجام در 41 سالگى، به دستور متوكل عباسى به شهادت رسيد (سال 254هجرى) و در همان منزل مسكونى خويش مدفون گشت.
امام‌حسن‌عسكرى نيز كه همراه پدر در اين شهر به سر مى‌برد، در سنّ 28سالگى در سال 260هجرى به‌دست معتمد عباسى به شهادت رسيد. او نيز در همان خانه، كنار قبر پدرش به خاك سپرده شد. به اين دو امام، «عسكريين» هم مى‌گويند.
امام‌زمان(ع) نيز در همين شهر و در همين خانه به‌دنيا آمد و آغاز غيبت او هم از