23

فصل سوم:حج در قرآن و سنت

سيماى حج در قرآن كريم

1. حج با كرامت ويژه‌اى كه دارد عهدى الهى است كه بدان تشرف جُسته مى‌شود. از اين‌رو تعبير از وجوب آن به زبان ميثاق و عهد مخصوص الهى است؛ وَ لِلّٰهِ عَلَى النّٰاسِ حِجُّ الْبَيْتِ . ¹ نظير چنين عهدى كه در آن كلمۀ مركب از لام (ل‍-ِ) و اسم جلاله آمده و بر متعلق خود مقدم شده باشد، در عبادات ديگر سابقه ندارد.

خداوند دربارۀ روزه فرمود: روزه براى من است؛

«الصومُ لى وأَنَا أجزى عليه» ، ² و حج واجد روزه است؛ زيرا حج‌گزارى كه قربانى نيابد، بايد سه روز در حج و هفت روز پس از بازگشت، روزه بگيرد؛ ...فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيٰامُ ثَلاٰثَةِ أَيّٰامٍ فِي الْحَجِّ وَ سَبْعَةٍ إِذٰا رَجَعْتُمْ . ³ همچنين در حج، طواف تشريع شده كه خودْ نماز است؛

« الطَّوافُ بِالْبَيْتِ صلاةٌ ». ⁴ افزون بر اينكه در نماز نيز هست؛ زيرا طواف كننده پس از طواف، پشت يا جنب مقام ابراهيم به نماز مى‌ايستد؛ وَ اتَّخِذُوا مِنْ مَقٰامِ إِبْرٰاهِيمَ مُصَلًّى ⁵و با نماز گزاردن در آنجا به همۀ مزايايى كه براى نماز است نايل مى‌شود. از اين‌رو روايت شده كه حجّ،