22نگاشته‌هاى قرار گرفته در ميان دو «لتِ» جلد كتاب ( \مابين الدفتين) را گويند. از كهن‌ترين فرهنگ لغوى بياوريم:

وسمى المصحف، مصحفاً لانّه اصحف. أى جعل جامعاً للصحف المكتوبة بين الدّفتين. ¹

كاربرد آن در روايات نيز نشانگر معناى لغوى آن است.

اگر به قرآن هم «مصحف» گفته شده با عنايت به اين جهت بوده است. بنگريد:

عن النبى صلى الله عليه و آله : مَن قرأ القرآن فى المصحف كانت له ألفا حسنه ومَن قرأه فى غير المصحف - فأظنّه قال - كألف حسنه. ²

آن‌كه قرآن را در «مصحف» قرائت كند، دو هزار «حسنه» از آنِ او خواهد بود و آن‌كه در غير «مصحف» بخواند - به‌گمانم گفت - هزار «حسنه».

بر همين پايه بوده است كه هر مجموعه‌اى با ويژگى يادشده را - يعنى قرار گرفتن در ميان دو لتِ جلد را - مصحف مى‌گفتند. به اين نص تاريخى بنگريد:

عن أبى اسحاق الفزارى قال سألت الأوزاعى قلت: مصحف من مصاحف الروم أصبناه فى بلاده