52 براى كسى كه اسلام مى‌آورد، مستحب دانسته‌اند كه ابتدا شهادتين را بر زبان جارى كند، سپس از هر دينى غير از اسلام تبرّى جويد.» ¹

حتى اگر اقوام و نزديكان پيامبر نيز دست از شرك و بت‌پرستى نشستند، بازهم پيامبر موظف است آنان را انذار كند و در صورت اصرار بر شرك و الحاد، از ايشان كناره‌گيرى كرده و ابراز انزجار نمايد:

وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ* وَ اخْفِضْ جَنٰاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ* فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمّٰا تَعْمَلُونَ* وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ . ²

«و خويشان نزديكت را هشدار ده و براى آن مؤمنانى كه تو را پيروى كرده‌اند، بال خود را فروگستر و اگر تو را نافرمانى كردند، بگو: من از آنچه مى‌كنيد بيزارم و بر (خداى) عزيز مهربان توكل كن.»

مهمترين و شديدترين آيه‌اى كه «برائت از مشركان» را براى مسلمانان و به تبعيّت از ابراهيم بت‌شكن ترسيم