43است و صفت براى آن. و در سورۀ ابراهيم «البلد» مفعول اوّل است و «آمناً» مفعول دوم براى فعل «اِجْعَلْ» در آيۀ 35.

يا به عبارت ساده‌تر: در آيۀ نخستين، ابراهيم خواسته است كه سرزمين بى آب و علفى به صورت «بَلَدَاً آمناً» در آيد و در سورۀ ابراهيم آيۀ 35 خواسته شده كه بَلَد غير آمِن، محلّ امْن شود. ¹

بخش دوّم آيه چنين است:

...وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرٰاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللّٰهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ قٰالَ وَ مَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلاً... .

ابراهيم پس از درخواستِ امنيّت براى رفاه زندگى، درخواستِ رزق و ثمرات كرده است؛ زيرا «أسْكَنَهُمْ بوادٍ غَيْر ذىٖ زَرْعٍ».

سيّد هاشم بحرانى ² (بحرينى) از قول ابوعلى طبرسى نقل كرده است كه امام صادق عليه السلام گفته است: علاوه بر ثمرات مادّى، كه از آفاق جهان بدان ناحيه مى‌رود، مى‌توان ثمرات معنوى را كه ثمرات قلوب باشد؛ يعنى محبت مردم به يكديگر، در نظر گرفت.

ابوالبركات، ابن الأنبارى گفته است ³ كه:

«مَنْ» در محل نصب است؛ زيرا بَدَل بعض از كُلّ است از «اَهْله» و