37و به گفتۀ شيخ طبرسى ¹...أَنْ طَهِّرٰا بَيْتِيَ... يعنى «اَيْ طَهِّرا بَيٌتي» كه به اصطلاح «اَنْ» مفسّره باشد و بيت را هم، تفضيلاً على سائر البقاع، خدا به خود اضافه كرده است.

اختصاص «بيت» به ذات خدا كه منزه از صفات جسمى است، براى چيزى نيست، بلكه به قول نويسندۀ تفسير المنار، ² جنبۀ نمادين دارد و آن را بيت‌اللّٰه گفته، تا اشارتى باشد به اين كه ذات مقدّس خدايى، حاضر و ناظر است، البتّه منظور حضورِ رحمت الهى است و لذا توجّه بدان نيز، به منزلۀ توجّهِ ذات عاليۀ اوست، همان‌طورى كه از مكان دور نيز، در نماز، بدان مكان توجّه مى‌شود.

پس اين كه، خدا به ابراهيم و اسماعيل فرمان داده و بر عهدۀ آنان گذاشته كه خانه‌اش را براى طواف‌كنندگان آماده سازند، معلوم مى‌شود كه اين‌جا خانۀ كسى نيست، خانۀ هيچ يك از انسان‌ها نيست، خانه به ملّت خاصى تعلّق ندارد و حتّى ابراهيم و اسماعيل هم مالك اين خانه نيستند تا چه رسد به ساكنانِ فعلىِ آن منطقه.

ابن‌قتيبه (متوفّاى 276 هجرى) نوشته است:

«العاكفين؛ المقيمين. يقال: عكف الرجل على كذا؛ اذا أقام عليه».

«و منه الإعتكاف: انّما هو الإقامة في المساجد على الصلاة و الذكر للّٰهِ». ³