38

چرا درآيۀ 125 سورۀ بقره موردِ خطاب براى تطهير «ابراهيم» و «اسماعيل» است و در آيۀ 27 سورۀ حج، تنها «ابراهيم» را مخاطب ساخته است؟

ممكن است كسى بگويد: چرا در آيۀ مورد بحث (آيۀ 125 سورۀ بقره) فعلِ «طَهِّرا» به صيغۀ مثنّىٰ است و مورد خطاب هم، ابراهيم و اسماعيل - پدر و پسر - هر دو مى‌باشند ولى در آيۀ 27 سورۀ حجّ، مورد خطاب، ابراهيم تنهاست و گفته شده ...وَ طَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطّٰائِفِينَ وَ الْقٰائِمِينَ وَ الرُّكَّعِ السُّجُودِ ؟

در پاسخ، با توجّه به آيۀ 27 سورۀ حجّ، مى‌توان گفت:

در آيۀ 125 سورۀ بقره هم، روى سخن بالاستقلال به ابراهيم است و اسماعيل عنوان تَبَعى دارد و در واقع، عملِ تطهير به عهدۀ ابراهيم عليه السلام است و اسماعيل يارى‌كنندۀ اوست. ¹

وَ إِذْ قٰالَ إِبْرٰاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هٰذٰا بَلَداً آمِناً... . ²

« (اى پيامبر، هنگامى را به ياد آر) كه ابراهيم گفت: اى خداىِ من، اين شهر را، محلِّ امْن و آسايش قرار ده.»

و دنبالۀ آيه، چنين است: