52اين بهره بردارى در هر مورد و هر وضعيتى بايد عادلانه باشد و به هيچ وجه نبايد بارى بيش از حدّ توان و معمول، بر مركبى نهاد و يا براى دوشيدن شير، نبايد حيوان را تحت فشار قرار داد. اين دستورى است عادلانه كه از افراط و تفريط به دور است؛ زيرا به طورى كه از آيۀ دوم سورۀ مائده فهميده مى‌شود، بعضى براى قربانى خود هيچ اهمّيتى قائل نبودند و حتى پيش از موعد، آن را ذبح نموده و از گوشتش استفاده مى‌كردند.
خداوند در اين آيه آنها را از اين گونه اعمال منع كرده است.
به هر صورت، نتيجۀ آيات آن است كه قربانى بايد با رعايت شرايط خاصّى در محلّ خود ذبح شود؛ اگر براى حج است در منا و اگر براى عمرۀ مفرده است در سرزمين مكّه.
وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنٰا مَنْسَكاً لِيَذْكُرُوا اسْمَ اللّٰهِ عَلىٰ مٰا رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِيمَةِ الْأَنْعٰامِ فَإِلٰهُكُمْ إِلٰهٌ وٰاحِدٌ فَلَهُ أَسْلِمُوا وَ بَشِّرِ الْمُخْبِتِينَ . 1
«براى هر امتّى قربانگاهى قرار داديم تا نام خدا را (به هنگام قربانى) بر چهارپايانى كه به آنها روزى داده‌ايم ببرند و خداى شما، معبودى واحد است، در برابر فرمان او تسليم شويد و بشارت ده متواضعان وتسليم شوندگان را.»
اين آيه پاسخى است به پرسشى كه ممكن است بعضى مطرح كنند كه: اين چه كارى است؟ مسلمانان حيوانهاى بى گناه را بدون جهت مى‌كشند، مگر خداوند نياز به خونريزى دارد؟ مگر خداوند نيازمند به قربانى است و...؟
خداوند مى‌فرمايد: قربانى كه به صور گوناگون و گاهى به صورت خرافى انجام مى‌گيرد، بايد براى خدا، با ياد خدا و با نام خدا باشد، اين خود يك دستور است كه انسانهاى متواضع و تسليم در برابر اوامر الهى بدون چون و چرا انجام مى‌دهند و خداوند آنها را به پاداش نيكو بشارت مى‌دهد.
در آيۀ 36 اين سوره مى‌فرمايد:
«و شترهاى چاق و فربه را براى شما از شعائر الهى قرار داديم. در آنها براى شما خير و