42بر مُدّعىٰ.

و امّا كعبه؛ ناميده شد به اين اسم به چند جهت :

اوّل اينكه در لغت عرب هر چيز بلند و مرتفع را كعب گويند، پس بجهت شرافت و علوّ مرتبۀ اين مكان، كعبه‌اش گفتند.

دوّم مروى است كه آن را كعبه گفتند بجهت اينكه مربّع است، و مربّع شد بجهت آنكه برابر بيت المعمور واقع شده؛ و آن مربّع است بجهت آنكه مُحاذى ¹ عرش الهى است، و عرش نيز مربّع است بجهت كلماتى كه بناى اسلام آن است، [ و آن كلمات] چهار است، و آن :

سُبحانَ اللّٰه و

الحَمدُ للّٰه و

لا الٰهَ الّا اللّٰه و

اَللّٰهُ اكبر است ².

سيّم روايت شده كه آن را كعبه گويند بجهت اينكه وسط دنيا است ³0 و اوّل او خلق شده، بعد از آن زمين را از زير آن كشيده‌اند در بيست و پنجم ماه ذى القعدة الحرام ⁴، و به اين سبب، روزِ آن را دحو الأرض گويند.

و از رسول‌خدا صلى الله عليه و آله مروى است كه : وسط زمين كعبه است ⁵، و از [ امام] رضا عليه السلام مروى است كه خانۀ كعبه در وسط زمين شد بجهت اينكه زمين را از زير آن پهن كردند، و از جهت آنكه فرض اهل مشرق و مغرب در اين مساوى باشد ⁶. و نيز از رسول‌خدا صلى الله عليه و آله مروى است كه وسط زمين بيت‌المقدّس است ⁷. و حديث كعبه را حمل نموده‌اند به اينكه نسبت به معموره ⁸ است نه مطلق زمين، و حديث قدس را حمل نموده‌اند بر آنكه زمين محشر است و حشر هم در آنجا خواهد شد، و ظاهراً نظر به