95خداوند بر دوش ابراهيم عليه السلام گذارده بود و اين پيامبر مخلص، همۀ آنها را به عالى‌ترين وجه انجام داد.
اين دستورات عبارت بودند از:
- بردن فرزند به قربانگاه و آمادگى جدّى براى قربانى او به فرمان خدا!
- بردن زن و فرزند و گذاشتن آنها در سرزمين خشك و بى آب و علف مكه؛ كه حتى يك نفر سكونت نداشت!
- قيام در برابر بت پرستان بابل و شكستن بت‌ها و دفاع شجاعانه در آن محاكمۀ تاريخى و قرار گرفتن در دل آتش و حفظ خونسردى كامل و ايمان در تمام اين مراحل!
- مهاجرت از سرزمين بت پرستان و پشت پا زدن به زندگى خود و ورود به سرزمين‌هاى دور دست براى اداى رسالت خويش و...
براستى هر يك از آنها آزمايشى بسيار سنگين و مشكل بود، اما او با قدرت و نيروى ايمان از عهدۀ همۀ دشوارى‌ها بر آمد و اثبات كرد كه شايستگى مقام امامت را دارد.
2 - امام كيست؟
از آيۀ مورد بحث اجمالاً چنين استفاده مى‌شود كه:
مقام امامتى كه به ابراهيم عليه السلام بعد از پيروزى در همۀ اين آزمون‌ها بخشيده شد، فوق مقام نبوت و رسالت بود.
توضيح اينكه امامت معانى مختلفى دارد:
1 - امامت به معناى رياست و زعامت در امور دنياى مردم (آنچنان كه اهل تسنّن مى‌گويند).
2 - امامت به معناى رياست دراموردين و دنيا (آنچنان كه بعضى‌ديگر از آنها تفسير كرده‌اند).
3 - امامت عبارت است از تحقق بخشيدن برنامه‌هاى دينى؛ اعم از حكومت به معناى وسيع كلمه و اجراى حدود و احكام خدا و اجراى عدالت اجتماعى و همچنين تربيت و پرورش نفوس در ظاهر و باطن و اين مقام از مقام رسالت و نبوت بالاتر است.