35« مقصود از اين عبارت ، تو و شيعيانت مى باشيد كه روز قيامت خشنود و پسنديده هستيد » .
در حديث ديگر فرمود :
«أنْتَ وَشِيعَتُكَ وَمَوعِدى وَمَوعِدُكُمُ الْحَوضُ ، إذا جَاءَتِ الأُمَمُ لِلْحِسَابِ تُدعَونَ غُرّاً مُحَجَّلِينَ » .
« تو و پيروانت مقصود هستيد ، وعده من و شما در روز قيامت نزد حوض كوثر است آنگه كه امت ها براى حسابرسى به آنجا مى آيند ، شما را فرا مى خوانند در حالى كه نور از چهره و پيشانى شما تابان است » .
روايات مربوط به نزول اين آيه در حق شيعيان على ( عليه السَّلام ) و اين كه پيامبر ( صلَّى اللّه عليه و آله و سلَّم ) پيروان على ( عليه السَّلام ) را شيعه ناميد ، در كتاب هاى مختلف وارد شده است ، براى نمونه به مدارك زير مراجعه شود . 1
بنابراين نامگذارى پيروان على ( عليه السَّلام ) به شيعه ، از جانب رسول خدا ( صلَّى اللّه عليه و آله و سلَّم ) انجام شده و اين خود مبنايى در تعيين شيوه حكومت پس از پيامبر ( صلَّى اللّه عليه و آله و سلَّم ) به شمار مى رود .
امامت ، همزاد نبوّت
شكى نيست كه مقام امامت با مقام نبوت تفاوت دارد . پيامبر گيرنده وحى و پايه گذار دين است ، در حالى كه امام نه دريافت كننده وحى است و نه پايه گذار دين ، بلكه وظايفى كه رسول خدا ( صلَّى اللّه عليه و آله و سلَّم ) در قلمرو بيان احكام و اجراى آنها برعهده داشت ، پس از وى برعهده امام مى باشد . امام مرجع بيان احكام و عقايد اسلامى و مدير امور كشور است . با توجه به اين اصل ، و بنابر روايات ، روزى كه پيامبر ( صلَّى اللّه عليه و آله و سلَّم )