68
عِبٰادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دٰاخِرِينَ». 1
- و پروردگار شما فرمود مرا بخوانيد (دعوت كنيد) تا اجابت كنم شما را.
آنان كه از عبادت من سركشى مى‌كنند، به زودى با ذلت و خوارى، به دوزخ وارد مى‌شوند.
همان طور كه ملاحظه مى‌نماييد در آغاز آيه، لفظ «ادعونى» و در ذيل آن لفظ «عبادتى» بكار برده شده، و اين گواه است كه مقصود از اين دعوت، درخواست و يا استغاثۀ خاص در برابر موجوداتى بوده است كه آنها را به صفات الهى شناخته بودند.
نتيجه
از سه مقدمۀ ياد شده چنين نتيجه مى‌گيريم كه هدف اساسى قرآن در اين آيات، نهى از دعوت گروههاى بت‌پرست است كه بت‌ها را شريك خدا و مدبر يا مالكان شفاعت مى‌دانستند و هر نوع خضوع و تذلل و يا ناله و استغاثه و طلب شفاعت و يا درخواست حاجت، از اين ديد بود كه آنان خدايان كوچك مى‌باشند كه عهده‌دار كارهاى خدايى هستند و بت‌پرستان معتقد بودند كه خداوند، بخشى از كارهاى مربوط به دنيا و آخرت را به آنان واگذار نموده است.
اين آيات، چه ارتباطى دارد با استغاثه از روح پاكى كه از نظر دعوت‌كننده، ذرّه‌اى از مرز بندگى، گام فراتر ننهاده بلكه بندۀ محبوب و گرامى خدا محسوب مى‌شود؟!
اگر قرآن مى‌فرمايد: «وَ أَنَّ الْمَسٰاجِدَ لِلّٰهِ فَلاٰ تَدْعُوا مَعَ اللّٰهِ أَحَداً». 2