129شايد روى گرداندن امام باقر عليه السلام از عبداللّه بن عمير به سبب جهل او بوده تا به اين فرمودۀ خداوند عمل كرده باشد كه مى‌فرمايد: «وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجٰاهِلِينَ » 1، و شايد از وى روى تابيده، چرا كه امام عليه السلام در او ستيزه جويى و مجادله سراغ داشته است.
نويسنده مى‌گويد: انتشار متعه به روسپيگرى مى‌انجامد، و آن مفهومى جز اين ندارد كه مرد، زن يا كنيز خود را به مردى ديگر مى‌سپَرد و آن مرد مى‌تواند از اين زن كام بگيرد و هر چه مى‌خواهد با او بكند...
چنان‌كه شيوۀ ديگرى نيز براى روسپيگرى هست و آن چنين است كه هرگاه مهمانى در ميان قومى فرود آيد و بخواهند او را ارج بدارند، صاحب خانه، زن خود را در مدّت اقامت ميهمان بدو مى‌سپارد و هرگونه كاميابىِ او از زن، روا خواهد بود.
پاسخ نويسنده اين است كه شما مسلمانى را نمى‌يابيد كه به خدا و رسول و روز رستخيز ايمان داشته باشد و زنش را به مردى ديگر بسپرَد تا به او هر چه خواهد كند، حتّى مردى كه اندكى شرف و غيرت داشته باشد چنين نمى‌كند.
آنچه نويسنده گفته جز دروغهايى آشكارا به هم بافته نيست كه بر كسى كه با شيعيان آمد و شد داشته باشد و ايشان را بشناسد پوشيده نيست، چه رسد به كسى كه ادّعاى تشيّع مى‌كند. دليلِ دروغ اين مدّعى اجتهاد و فقاهت آن است كه وى گمانهاى خود را از فتاواى شيعه نقل