82پديد آر ¹» پس جبرئيل نازل شد و آيه شريفه را إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمٰنُ وُدًّا ؛ (آنان كه ايمان آوردند و نيكوكار شدند خداى مهربان آن‌ها را محبوب مى‌گرداند ² بر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله خواند).

وقتى كه اصحاب از اين قضيه متحير و متعجب شدند، پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود: «از چه چيزى متعجب شده‌ايد؟ قرآن چهار قسمت است. يك ربع آن مخصوص ما اهل‌بيت، يك ربع قرآن حلال، ربع ديگر آن حرام و ربع ديگر فرايض و احكام است. به خدا سوگند كرامت‌هاى قرآن دربارۀ على عليه السلام نازل گرديده است ³». بنابراين همانطور كه موسى كليم اللّٰه در غيبت چهل روزه خود، امتش را به خود وانگذارد و هارون را كه بر همه بنى‌اسرائيل برتر و افضل بود، وصى و خليفه خود قرار داد تا در فقدان خود امر نبوت مختل نگردد؛ پيغمبر خاتم صلى الله عليه و آله نيز به طريق اولى بايد مردم را در غياب خود و پس از رحلتش، وانگذارد و شريعت را به دست افراد جاهل، نسپارد تا هر كس به ميل خود در آن تصرف كند.

به همين جهت تصريح كرده‌اند: «همان گونه كه هارون در غيبت موسى خليفه و جانشين او بود، على عليه السلام هم در غيبت من خليفه و جانشين من باشد. البته برخى بر اين تصورند كه اين حديث، جنبه تشويقى و خصوصى داشته و عموميت ندارد و چنين استدلال مى‌كنند؛ پيغمبر صلى الله عليه و آله على عليه السلام را در غزوه تبوك براى مدت معينى به خلافت برگزيد و چون على دلتنگ آن حضرت شده بود، پيغمبر آن بيانات را از باب تشويق و رفع دلتنگى على عليه السلام فرمود. در پاسخ اين قبيل افراد بايد گفت: غزوه تبوك يكى از مواردى بوده كه پيغمبر چنين بيانى را فرموده است. ايشان در مواردى ديگر از جمله در مراسم مؤاخات در مكه و نيز در مدينه و هر جاى ديگرى كه مقتضى بود همين