75نام «عبدالعزيز بن سرايا» است كه در ركاب آن حضرت، در جنگ نهروان شركت نموده و زخمى شده و در مسير بازگشت، در اينجا از دنيا رفته (در واقع، به شهادت رسيده) است.
با اين حال، در هيچ‌يك از منابع تاريخى، نام چنين شخصى، ميان اصحاب امام على(ع) و شهداى نهروان، به چشم نمى‌خورد. در واقع عبدالعزيز بن سرايا، نام يك شاعر بزرگ عرب است كه با لقب «صفى‌الدين حلى» شناخته مى‌شود. اين زيارتگاه نيز قاعدتاً منسوب به وى است كه در دوره‌هاى اخير، به اشتباه، به محل دفن يكى از اصحاب اميرمؤمنان(ع)، شهرت يافته است.
نام و نسب صفى‌الدين حلى را چنين گفته‌اند: عبدالعزيز بن سرايا بن على بن ابوالقاسم بن احمد بن نصر بن ابى‌العزّ بن سرايا بن باقى بن عبدالله بن عريض سنبسى طائى. او از تيره سنبس، از قبيله طى و زادگاهش، شهر حله بوده است. او در روز جمعه، پنجم ربيع‌الثانى سال 677ه .ق، به دنيا آمد. 1 بخش عمده‌اى از سال‌هاى زندگى وى، به سير و سفر سپرى شد. او در جوانى، به شهر ماردين (در جنوب تركيه كنونى) رفت و در مدح «بنى‌ارتق» كه حاكمان اين شهر بودند، اشعارى سرود؛ از جمله ديوان شعرى، به نام «درر النحور فى مدائح الملك المنصور» در مدح ملك المنصور نجم‌الدين غازى (حكومت: 693-712ه .ق) سرود. 2
صفى‌الدين حلى، در سال 726ه .ق، در دوره پادشاهى ملك الناصر محمد بن قلاوون، به مصر رفت و قصايدى در مدح وى سرود و با چند تن از شخصيت‌هاى علمى آن ديار، از جمله قاضى علاءالدين ابن اثير (متوفاي730ه .ق)، و ابن سيد الناس اشبيلى (متوفاى 734ه .ق)، ديدار كرد. در سال 731ه .ق، نيز در شهر باب و بزاعه (نزديك حلب)، با صفدى ديدار كرد و به او اجازه نقل و روايت اشعار و تأليفات خود را داد. همچنين به شهر حماه (در مركز سوريه كنونى) رفت‌وآمد داشت و در مدح امراى اين