130نام وى، در بيشتر كتاب‌هاى رجالى و روايى شيعه، به نيكى ياد شده است و مرحوم شيخ آغا بزرگ طهرانى، از او به عنوان «الشريف ابويعلى، صاحب كتاب» ياد مى‌كند. مامقانى در كتاب رجال خود، پس از آنكه شرح حال وى را به تفصيل نگاشته و اقوال علما را درباره مدح و تجليل وى آورده است، مى‌نويسد: «وى تا سال 339ه .ق، زنده بود». 1
مرحوم علامه محمد حرزالدين نيز مى‌نويسد: «كان ابويعلي من علماء الاماميه الثقات الأجلاء و من مشايخ الاجازة و رواة الحديث، ذكره علماء الرجال بكلّ ثناء و اطراء عليه بالعلم و الورع و الوثاقه». 2ابويعلى حمزه از علماى بزرگ اماميه (شيعه) و از ثقات آنان بود. او از بزرگان اجازه و راوى حديث، به شمار مى‌آمد. علماى رجال از او، به نيكى ياد نموده و او را به علم و تقوا و وثاقت، وصف كرده‌اند. (تصوير شماره 60)
قبر حمزه چگونه شناسايى شد؟
مرحوم محدث نورى(رحمه الله) در كتاب «جنّة المأوى»، در نقل حكايات كسانى كه در غيبت كبرا خدمت امام زمان(عج) مشرف شده‌اند، از ميرزا صالح، فرزند ارشد آقا سيد مهدى قزويني(قدس سره) نقل مى‌كند كه پدرم گفت:
خبر داد والد ماجدم كه ملازمت داشتم به بيرون رفتن به‌سوى جزيره‌اى كه در جنوب حله و بين دجله و فرات مى‌باشد، جهت ارشاد و هدايت عشيره‌هاى بنى زبيد به مذهب تشيع؛ زيرا همه ايشان به مذهب اهل‌سنت بودند و به بركت هدايت والد(رحمه الله) هم به سوى مذهب اماميه - ايّدهم الله - برگشتند و تاكنون به همان نحو باقى هستند و بالغ بر ده هزار تن مى‌باشند.
در اين جزيره، مزارى وجود دارد، معروف به قبر حمزة بن موسى(ع) و مردم او را زيارت كرده و كرامات بسيارى از او نقل مى‌نمايند. اطراف آن امامزاده، قريه‌اى مشتمل بر صد خانوار وجود دارد. هنگامى كه من به جزيره مى‌رفتم، از آنجا عبور