129او با زينب، دختر حسين بن حسن بن اسحاق بن على بن عبدالله الجواد ابن جعفر الطيار(ع) ازدواج كرد و ثمره آن، دو فرزند پسر، يكى به نام على كه در بغداد مى‌زيست و جد امامزاده ابويعلى حمزه است و ديگرى، قاسم، مشهور به طبرى بود. 1 (تصوير شماره 59)
بيشتر علماى رجال، حمزة بن حسن را ستوده‌اند و به صحيح الاعتقاد بودن وى، قائل‌اند. او كتابى به نام «مقاتل الطالبيّين» دارد كه ابوالفرج اصفهانى در كتاب مقاتل الطالبيّين خود، روايات بسيارى از آن، نقل نموده است. حمزة الشبيه، از حضرت امام على النقى(ع) و امام حسن عسكرى(ع)، رواياتى نقل نموده است. 2
نجاشى، اقدم رجاليان، درباره حمزة بن قاسم مى‌نويسد:
او مكنا به ابويعلى، مردى ثقه، جليل‌القدر و از اصحاب ما (اماميه) و كثيرالحديث بوده است. او، صاحب كتابى مى‌باشد كه شاگردان امام صادق(ع) و راويان از آن حضرت را در آن، گرد آورده و كتاب خوبى است و نيز كتاب توحيد و كتاب زيارات و كتاب مناسك و كتاب رد بر محمد بن جعفر اسدى، از جمله تأليفات و تصنيفات اوست. 3
شيخ طوسى(رحمه الله) نيز در كتابش، در «باب من لم يرو عنهم(عليهم السلام)»؛ «كسانى كه ائمه(عليهم السلام) را نديده‌اند، اما از آنان روايت مى‌كنند»، نام دو حمزة بن قاسم را بيان مى‌كند كه يكى، به نام حمزة بن القاسم العلوى و ديگرى، حمزة بن القاسم با كنيه ابوعمرو هاشمى عباسى مى‌باشد كه تلعكبرى از هر دوى آنان، روايت نقل نموده است. ازاين‌رو صاحب كتاب «نقد الرّجال» به قرينه روايت تلعكبرى، آن دو را يك نفر دانسته است. اما چنين نظرى، بعيد مى‌باشد؛ زيرا علوى، از فرزندان اميرمؤمنان(ع) و هاشمى، از نواده‌هاى عباس، عموى پيامبرند. 4