104حضرت رساند. 1 او چون از نگرانى حضرت فاطمه(عليها السلام) براى نمايان شدن حجم بدنش، هنگام تشييع جنازه آگاه شد، ايشان را از تابوتى كه در حبشه ديده بود، باخبر ساخت و سپس به سفارش آن حضرت(عليها السلام) تابوتى همانند كجاوه ساخت كه جنازه در آن، پيدا نبود و همين، مايه خوشحالى حضرت زهرا(عليها السلام) شد. 2 او پس از رحلت حضرت زهرا(عليها السلام)، همراه امام على(ع) در غسل ايشان، حضور داشت. 3
امام باقر(ع) اسماء را از بهشتيان شمرده است. حديث‌هايى كه از وى درباره منزلت على(ع) رسيده است، نشانگر عشق و دلبستگى فراوان او، به خاندان رسول خدا(ص) است. گفتنى‌است احاديثى، مانند حديث رد شمس و حديث منزلت، از طريق وى، گزارش شده است. 4 اسماء پس از مرگ ابوبكر، به سال سيزدهم هجرى، به همسرى على(ع) درآمد و حاصل اين ازدواج، دو فرزند، به نام‌هاى يحيى و عون و به روايتى، عثمان اصغر بود. 5 محمد بن ابى‌بكر كه حاصل ازدواج خليفه اول با اسماء است، از ياران باوفاى اميرمؤمنان(ع) و كارگزار ايشان در مصر بود كه به فرمان «عمرو بن عاص» فرمانده سپاه معاويه در حمله به مصر، در سال 38ه .ق، با سوزانده شدن، به شهادت رسيد. 6
تاريخ درگذشت اسماء را به اختلاف، گزارش كرده‌اند. برخى آن را سال 38ه .ق، حدود دو سال پيش از شهادت على(ع) و شمارى ديگر، سال 60ه .ق، دانسته‌اند. در حومه شهر «هاشميه»، كنار رود «جربوعيه»، زيارتگاهى منسوب به اسماء وجود دارد كه داراى گنبد و بارگاه است. مزار ديگرى نيز در قبرستان باب‌الصغير دمشق، به وى منسوب است.