22«ولى كسانى كه از راز آنان آگاهى يافتند، گفتند: ما عبادتگاهى كنار [مدفن] آنها مى‌سازيم». (كهف: 21)
خداوند سخن آن گروه را نقل كرده و در عين حال، آن كار را نكوهش نكرده و آنها را به شرك و بدعت متهم نساخته است.
وجود گنبد و بارگاه بر مزار بزرگان دين، به منظور بزرگداشت آنهايى است كه اسوه‌هاى علم، پارسايى و فداكارى در راه دين‌اند. محافظت از اين بناها و ارج نهادن به آنها، در واقع احترام به ساحت مقدس پيامبر خدا(ص) و مصداق بزرگداشت شعائر الهى است؛ چنان‌كه خداوند مى‌فرمايد:
(ذٰلِكَ وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعٰائِرَ اللّٰهِ فَإِنَّهٰا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ) (حج: 32)
اين است [مناسك حج] و هركس شعائر الهى را بزرگ دارد، اين كار نشانه تقواى دل‌ها[ى آنها] است.
آنچه بيان شد، غير از آثار وضعى و روحى (روانى) اين‌گونه مكان‌هاست. بى‌گمان، مكان تبرك‌شده به گام‌هاى پيامبر خدا(ص)، با مكان‌هاى ديگر تفاوت دارد. چرا چنين نباشد؟! درحالى‌كه قرآن كريم به نقل از سامرى، پس از گمراه ساختن بنى‌اسرائيل، چنين مى‌فرمايد: (فَقَبَضْتُ قَبْضَةً مِنْ أَثَرِ الرَّسُولِ) ؛ «من قسمتى از آثار [و رد پاى] فرستاده [خدا، جبرئيل] را گرفتم». (طه: 96)
همچنين خداوند در بخشى از سوره يوسف مى‌فرمايد: (اذْهَبُوا بِقَمِيصِي هٰذٰا فَأَلْقُوهُ عَلىٰ وَجْهِ أَبِي يَأْتِ بَصِيراً) ؛ «[يوسف گفت:] اين پيراهن مرا ببريد و بر صورت پدرم بياندازيد تا بينا شود». (يوسف: 93) و نيز مى‌فرمايد: (فَلَمّٰا أَنْ جٰاءَ الْبَشِيرُ أَلْقٰاهُ عَلىٰ وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِيراً) ؛ «اما هنگامى كه بشارت‌دهنده آمد، آن [پيراهن] را بر صورت او افكند؛ ناگهان بينا شد». (يوسف: 96)