15بستند كه از او و رسالتش با زبان و جان و مال و اهل و عيال خويش، دفاع كنند. سپس حضرت براى تأكيد، تشديد و نتيجه‌بخشى بيشتر اين پيمان، از آنان خواست كه دوازده تن را از ميان خود برگزينند و به عنوان نقيبان خويش به ايشان معرفى كنند و آنان نيز چنين كردند. 1
در اواخر روزگار امويان و درحالى‌كه مردمان سرزمين‌هاى خلافت، منتظر ظهور منجيانى از خاندان پيامبر(ص) بودند، عباسيان به تكاپو افتادند تا خلافت را به چنگ آورند. آنان نخستين داعيان خويش را به كوفه و خراسان فرستادند تا مردم را عليه امويان بشورانند.
محمدبن على‌بن عباس‌بن عبدالمطلب، پيشوا و محور دعوت عباسى بود. وى در سال صد هجرى، از سكونتگاه خود در «شرات»، 2 افرادى چون ميسره را به عراق و همچنين محمدبن خنيس، ابوعكرمه سراج و حيان عطار را به عنوان داعيان خويش به خراسان فرستاد تا پنهانى، مردم را به امامى از اهل بيت پيامبر(ص) فرا بخوانند.
ابوعكرمه سراج، دوازده تن از حاميان برجسته دعوت در خراسان را به نيابت از محمدبن على، به نقابت برگزيد. او در اين كار، به داستان نقيب گزيدن رسول خدا(ص) از ميان انصار در شب عقبه نظر داشت. اين روش، به تصويب محمدبن على رسيد و او نامه‌اى شامل برنامه عملى دعوت به خراسان نوشت تا سرمشق داعيان و نقيبان براى دعوت مردم باشد. 3