1) . الكافى، ج1، ص68.

2) . ر.ك: الاصطلاحات الفقهية فى الرسائل العملية، ياسين عيسى عاملى، ص138.

3) . الكافى، ج1، ص96.

4) . المفردات فى غريب القرآن، ص585.

5) . ر.ك: لسان العرب، ج15، ص401.

6) . بايد توجه داشت كه اصطلاح اسم مصدر در ادبيات عرب و لغت با علم اصول دو معناى متفاوت دارد. در ادبيات عرب اسم مصدر و مصدر تفاوت معنايى خاصى ندارند و تنها تفاوت آن دو به لفظ بر مى‌گردد. اگر اسمى كه معناى مصدر دارد تمام حروف فعل ماضى خود را داشته باشد فعلاً مانند اكرام كه تمام حروف اكرم را داراست يا تقديراً مانند عدة كه تمام حروف وعد را تقديراً داراست؛ چون تاء جانشين واو شده در اين صورت اين اسم مصدر است؛ ولى اگر معناى مصدر را داشته و تمام حروف فعل ماضى را نداشته باشد، اسم مصدر ناميده مى‌شود؛ مانند عطاء كه تمام حروف اعطى را ندارد، برخلاف اعطاء (ر.ك: شرح الرضى على الكافيه، رضى‌الدّين استرابادى، ج3، ص412؛ شرح الرضى على الشافية، همان، ج1، پاورقى ص159؛ النحو الوافى، عباس حسن، ج3، صص209 و 210؛ سلسبيل، ابوالقاسم عليدوست، ص352). تقيه نيز از همين قبيل است؛ چون به معناى اتّقاء است كه اتّقاء با توجه به ملاك بيان شده، مصدر محسوب مى‌شود. ولى تقيه چون تمام حروف اتّقى را ندارد در اصطلاح مصدر نبوده، بلكه اسم مصدر ناميده مى‌شود؛ اما اسم مصدر در علم اصول و به تبع آن در فقه، به معناى حاصل مصدر است؛ يعنى آنچه از مصدر به دست مى‌آيد. (ر.ك: فوائدالأصول، محمد حسن نائينى، ج1، ص100).