48ابن منظور (متوفاى 711 ه.ق) نيز مى‌گويد: «لفظ شيعه در اصل، بر كسى اطلاق مى‌شود كه محبت على(ع) و فرزندانش را داشته باشد و به امامت ايشان نيز اقرار كرده باشد». 1
الف) تشيع در اصطلاح متكلمان و فقيهان
1. ابوالحسن اشعرى (متوفاى 324 ه.ق) مى‌نويسد: «به شيعيان، به‌اين‌علت شيعه اطلاق مى‌شود كه از على(ع) پيروى مى‌كنند و او را بر ديگر اصحاب پيامبر(ص) مقدم مى‌دارند». 2
2. ابن حزم (متوفاى 456 ه.ق) معتقد است: «كسى كه قائل به برترى على(ع) بر ديگر صحابه و اولويت ايشان به امامت و سپس فرزندانش باشد، شيعه ناميده مى‌شود». 3
3. شهرستانى (متوفاى 548 ه.ق) نوشته است:
به كسانى كه فقط از على(ع) پيروى كرده و امامت و خلافت او را به‌سبب نص و وصيت خفى يا جلى، پذيرفته‌اند و اعتقاد داشته باشند كه امامت از اولاد ايشان خارج نمى‌شود...، شيعه اطلاق مى‌شود. 4
4. ابن خلدون (متوفاى 808 ه.ق) مى‌نويسد:
شيعه در عرف فقيهان و متكلمان، از خلف تا سلف، به پيروان على(ع) و اولاد او، اطلاق مى‌شود و شيعيان معتقدند امامت از مسائلى نيست كه تعيين و تشخيص آن به مسلمانان واگذار شده باشد. بلكه امامت، پايه اسلام است و جايز نيست براى