49پيامبر كه از تعيين آن غفلت نمايد و آن را به امت واگذار كند؛ بلكه واجب است بر پيامبر كه براى امت، امام را تعيين كند. امام نيز بايد معصوم از گناهان صغيره و كبيره باشد. حضرت على(ع) همان كسى است كه پيامبر(ص)، ايشان را به امامت تعيين كرده است. ¹

5. جرجانى (متوفاى 816 ه.ق) مى‌گويد: «شيعه به كسانى گفته مى‌شود كه از على(ع) پيروى كرده و امامت او را پس از رسول خدا(ص) پذيرفته‌اند، و معتقدند امامت از او و فرزندانش خارج نمى‌شود». ²

بنابراين، تشيع در اصطلاح، از نگرشى برخاسته است كه امامت را منصبى الهى مى‌داند و معتقد است كه انتخاب امام، به‌وسيله نص و ازجانب خداوند صورت مى‌گيرد و حضرت على(ع) را از ديگران برتر مى‌شمارد و آن حضرت را جانشين پيامبر(ص) مى‌داند. همچنين معتقد است كه امامت از او و فرزندانش خارج نمى‌شود.

ب) تشيع در اصطلاح حديث‌پژوهان اهل سنت

از آنجا كه سير اين پژوهش، حديثى و رجالى خواهد بود و بيشتر تعاريف به دست داده شده در اين حوزه، برگرفته ازديدگاه ذهبى و ابن حجر عسقلانى است، تعريف به دست داده شده اين دو شخصيت برجسته، محور اصلى در تعريف واژه تشيع قرار خواهد گرفت. ذهبى هنگام بحث از گستره بدعت راويان شيعى، نوشته است:

أنَّ البدعة على ضربين فبدعة صُغرى كغلوّ التشيع او كالتشيع بلاغلوّ و لاتحرّق... ثمّ بدعة كُبرى كالرَّفض الكامل و الغلوّ فيه والحطِّ على ابي‌بكر و عمر و الدُّعا