345است. حديث موثق كه يكى از اين گونه‌هاى حديثى است، به حديثى گفته مى‌شود كه در سلسله سند آن، يك يا چند راوى ثقه غيرامامى وجود داشته باشد و ديگر راويان آن نيز توثيق شده باشند كه گاهى به آن، اصطلاح «قوى» هم اطلاق مى‌گردد. 1
نكته اساسى درباره حديث موثق، اعتبار و حجيت آن نزد انديشمندان و فقيهان شيعى است. شيخ مفيد 2 (متوفاى 413 ه.ق)، ابن برّاج 3 (متوفاى 481 ه.ق) و ابن حمزه 4 (متوفاى 560 ه.ق) به روايات موثق ابن بكير از امام صادق(ع) عمل كرده‌اند.
شيخ طوسى (متوفاى 460 ه.ق) معتقد است، اصحاب به روايات راوى غيرامامى، با درنظرگرفتن وثاقت وى عمل مى‌كنند. وى در اين باره مى‌نويسد: «ولاجل ما قلناه عملت الطائفة بما رواه حفص بن غياث وغياث بن كلوب ونوح بن دراج، والسكوني وغيرهم من العامه عن ائمتنا(عليهم السلام) في ما لم ينكروه ولم يكن عندهم خلافه». 5
وحيد بهبهانى مى‌نويسد: «بيشتر انديشمندان شيعى، به خبر موثق عمل مى‌كنند و آن را حجت مى‌دانند». 6 شيخ انصارى (متوفاى 1281 ه.ق) نيز سيره قدما را دليل بر حجيت مطلق خبر موثق دانسته است. 7
گفتنى است، شهيد ثانى (متوفاى 965 ه.ق) انديشمندان شيعى را در عمل به خبر موثق، به سه گروه تقسيم كرده است: گروهى به‌طور مطلق آن را پذيرفته‌اند. گروهى، نقطه مقابل گروه اول بوده و غيرامامى‌بودن راوى را دليل بر ضعف او دانسته‌اند و گروه