1) . الزينة فى الكلمات الاسلامية العربية، ابوحاتم رازى، ص 267.

2) . «سلفيه»، اصطلاحى برخاسته از بافت بومى در فرهنگ اسلامى است و ريشه در تاريخ گذشته اين فرهنگ دارد. بااين‌وصف، آنچه موجب شده است تا در سده اخير، اين مفهوم اهميتى ويژه داشته باشد، جريان‌هاى نوظهورى است كه خود را مصداقى از معناى اين اصطلاح مى‌دانند. ر.ك: السلفية مرحلة زمنية مباركة لامذهب اسلامى، بوطى، ص254. «حسن سقاف» درباره دو اصطلاح «وهابيت» و «سلفيه» مى‌نويسد: «آنان اعتقادات و افكار مشتركى دارند كه داخل جزيرةالعرب، به وهابى حنبلى و خارج از آن، به سلفى ناميده شده‌اند» ايشان مى‌نويسد: «حقيقت اين است كه وهابيت از دل سلفيه متولد شد و محمدبن‌عبدالوهاب كسى است كه افكار ابن تيميه و قدماى حنابله مجسّمه را تبليغ مى‌كرد؛ همان مجسمه‌اى كه ادعاى سلفى‌گرى و پيروى از سلف را داشتند» گفتنى است، اين نويسنده معاصر شافعى‌مذهب، درباره تغيير نام وهابيان به سلفيه مى‌نويسد: «سلفيه معاصر، به اتباع ابن تيميه و پيروان مذهب امامان حنابله اهل تجسيم اطلاق مى‌شود كه در شهرهاى مختلف خارج از جزيرةالعرب هستند. همه سلفى‌ها، ابن تيميه را امام، مرجع و شخصيتى برجسته مى‌دانند. اما سلفى‌هاى معاصر، لقب وهابيت را به‌علت قبيح و شنيع‌بودن، استفاده نمى‌كنند» ر.ك: السلفية الوهابية، ص 19.