19
پيشگفتار
ترديدى نيست كه دسترسى آيندگان به ميراث جاودان كتاب و سنت، جز از راه مفاهيم و الفاظ، ناممكن بوده و هست. ازاين‌رو حكمت بالغه خداوند و نظر معصومانه نبوى بر آن تعلق گرفت تا شيفتگان معارف قرآن و سنت، به حفظ، كتابت، قرائت، روايت و درايت فراخوانده شوند.
با توجه به اين آموزه‌هاى ارزشمند دينى بود كه همتِ ارباب معرفت، به روايت و درايت حديث معطوف شد. توجه مسلمانان به احاديث پيامبر گرامى اسلام(ص) ازيك‌سو، پيدايش و رونق دستگاه جعل و افتراءِ حديث ازسوى‌ديگر و بيش از اينها، هشدارهاى قرآن و سنت درباره ضرورت شناخت راوى و دقت در امانت و صداقتِ راويانِ حديث، عالمان راستين را بر آن داشت تا سره از ناسره بازشناسند و گزارشگران و حكايتگران سنت را نقد و ارزيابى كنند. بنابراين، تعيين ملاك‌ها و معيارهاى گوناگون ازسوى انديشوران جرح‌وتعديل، همگى به‌سبب مصون‌ماندن اين آموزه‌ها از تحريف مى‌باشد.
يكى از اين معيارها كيفيت سند به‌لحاظ ويژگى راويان مى‌باشد كه از ملاك‌هاى مهم پذيرش روايت، نزد انديشمندان حديث و رجال است. ازاين‌رو بحث شروط راوى، به‌عنوان يكى از محورى‌ترين مباحث نزد حديث‌پژوهان از جايگاه ويژه‌اى برخوردار