28پس از اين همه رنج و مشقت، از گرماى روز در امان باشند».
2. يزيد به اين مى‌انديشيد كه در مناطقى كه اكثريت با حاميان بنى اميه بود (بيشتر محدوده شام، شامل عده‌اى بود كه از موضع جديد يزيد آگاه نبودند) به كاروانيان جسارت نورزند؛ زيرا نتيجه اين عمل، تشديد خشم دوستداران اهل‌بيت(عليهم السلام) و در نتيجه، سست‌تر شدن حكومت او بود.
3. حركت شبانه و آرام در محدوده كربلا - مدينه، با حال و وضع آل‌الله(عليهم السلام) سازگارتر بود؛ چون چندان عجله‌اى نداشتند. همچنين در اين صورت كاروان از حرارت خورشيد و گرماى روز آسيبى نمى‌ديد.
نتيجه مطالب پيش‌گفته، اين است كه مى‌پذيريم حركت كاروان تا آن هنگام كه در شام حركت مى‌كردند، شبانه بوده و قبول مى‌كنيم قافله در مسير بازگشت از كربلا به مدينه، شبانه حركت كرده است.
اهل‌بيت(عليهم السلام) ديگر اسير نبودند كه فقط كاروان‌دار تصميم بگيرد؛ بنابراين هيچ مانعى نيست كه بگوييم از آن هنگام كه پيشنهاد رفتن به كربلا مطرح شد، در روز هم حركت مى‌كردند تا هرچه سريع‌تر به آرزوى خود، يعنى زيارت مرقد شهيدان برسند و هرچه سريع‌تر سر امام را به بدن ملحق سازند.
بررسى اشكال‌ها
چكيده همه اين اخبار اين است كه امام سجاد(ع) به همراه اهل‌بيت(عليهم السلام) و سر نورانى سيدالشهدا(ع) و به گفته ابن‌اعثم در فتوح و برخى ديگر، سرهاى ديگر شهيدان را نيز با خود بردند؛ از دمشق خارج شدند و در مسير بازگشت، پيش از آنها، همان روز گروهى اندك از جمله جابر بن عبدالله انصارى به همراه عطيه براى زيارت آمدند؛ آن‌گاه همگى به مزار شهيدان رفتند و به سوگوارى جانسوزى