110به شكل مسجد تبديل گرديده، سپس در محل همان ساختمان، بزرگ‌ترين و مرتفع‌ترين گنبد و بارگاه بنا شده است و در قرون متمادى داراى خادم و دربان و داراى ظريف‌ترين و گران‌بهاترين ضريح و صندوق با زيباترين روپوش و داراى فرش و قنديل بوده است و بالاخره در هشتم شوال سال 1344ه .ق به وسيله وهابيان منهدم گرديده است.
براى توضيح اين حقيقت تاريخى، توجه به دو مطلب را لازم مى‌دانيم:
1. مقبره‌هاى خانوادگى در بقيع
از مجموع گفتار مورخان چنين برداشت مى‌شود كه مردم مدينه كه قبلاً اجساد درگذشتگان خود را در نقاط مختلف و در دو گورستان عمومى به نام گورستان «بنى حرام» و «بنى سالم» 1 و گاهى در داخل منازل خود دفن مى‌كردند، با رسميت يافتن بقيع به مناسبت دفن جسد عثمان بن مظعون 2 و ابراهيم فرزند رسول خدا(ص) 3 به آنجا توجه نمودند و عده‌اى از صحابه و ياران رسول خدا(ص) به تدريج خارها و ريشه درختان موجود در بقيع را قطع و آن بخش را به عنوان آرامگاه خصوصى، به خانواده خود اختصاص دادند و بعضى از اقوام و عشيره رسول خدا(ص) در داخل بعضى از منازل متصل به بقيع دفن گرديدند.
با اينكه وضع بقيع با مرور چهارده قرن، دگرگون شده و از قبور زيادى كه در اين آرامگاه تاريخى به افراد معروف از صحابه و شخصيت‌هاى اسلامى تعلق داشت، به جز تعدادى محدود باقى نمانده است ولى در عين حال همين تعداد از قبور نيز مى‌تواند مؤيد گفتار اين مورخان و بيانگر نظم و ترتيب موجود در آن دوران باشد؛ زيرا كه گذشته از اينكه قبور همه اقوام رسول خدا(ص) در قسمت غربى بقيع واقع شده است، هر گروه از آنان نيز به تناسب ارتباطشان با همديگر و انتسابشان به رسول خدا(ص) در يك نقطه معين و جايگاه مخصوص و در كنار هم دفن شده‌اند؛ مثلاً قبور ائمه چهارگانه با قبر عباس و فاطمه بنت اسد در يك نقطه و در كنار هم و همه همسران