57تعظيم و توجه كند) وعده نقل شده از رسول خدا(ص) شامل او نمى‌شود. 1
به اعتقاد من، سخنان ايشان به اين معناست كه از اين نهى در روايت، معنى الوهيت اراده مى‌شود، نه آن چيزى كه سلفى‌ها فهميده‌اند.
پاسخ ديگر اينكه بر فرض كه ما موهوم بودن دلالت اين احاديث را بپذيريم، احاديث زيارت پيامبر(ص) و آباد ساختن قبر ايشان و نيز اهل بيت آن حضرت، از چند جنبه، بر اين امر مقدم است.
از سوى ديگر اين روايات به حد تواتر رسيده است؛ چنان‌كه در حديث مستفيض آمده است: «ميان قبر و منبر من باغى از باغ‌هاى بهشت است». مضمون اين حديث در طول قرن‌هاى گذشته، ميان مسلمانان قطعى و بديهى است. مؤيد اين مطلب سيره قطعى مسلمانان در سده‌هاى نخستين و رفت و آمد بر سر قبر حضرت ابراهيم(ع) و قبرهاى ساير پيامبران(عليهم السلام) است. به علاوه اين روايات در مورد زيارت پيامبر(ص) اخص از روايات نهى‌كننده است. آيات قرآن كريم نيز مؤيد اين روايات است، مانند كلام خداوند در آيه 125 سوره مبارك بقره كه مى‌فرمايد: (وَ اتَّخِذُوا مِنْ مَقٰامِ إِبْرٰاهِيمَ مُصَلًّى) ؛ «مقام ابراهيم(ع) را محل نماز قرار دهيد».
و همچنين خداوند در آيه 36 سوره نور مى‌فرمايد: (فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللّٰهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ) ؛ «در خانه‌هايى كه خداوند اذن فرموده، ديوارهاى آن بالا رود».
رواياتى كه دستور زيارت قبر پيامبر(ص) و احداث ساختمان بر آن را مى‌دهد نيز روشن و آشكار است؛ در حالى كه روايات نهى‌كننده از اينكه قبرهاى پيامبران مسجد قرار گيرد جنبه‌هاى متعددى دارد و پيش از اين بيان كرديم كه روشن‌ترين آنها وجه ديگرى است.