51
اول: روايت‌هايى وجود دارد كه وجوب آباد ساختن قبر مطهر پيامبر(ص) و جواز عبادت و نيايش در آنجا را بيان مى‌دارد. چنان‌كه در روايت‌هاى مستفيض و متواتر از پيامبر اعظم(ص) نقل شده كه فرمود: «ميان منبر و خانه من باغى از باغ‌هاى بهشتى است». اين روايت براى ايجاد انگيزه در مورد عبادت كردن نزد قبر شريف پيامبر است؛ چنان‌كه در كلام الهى ذيل آيه 125 سوره مبارك بقره آمده است: (وَ اتَّخِذُوا مِنْ مَقٰامِ إِبْرٰاهِيمَ مُصَلًّى) ؛ «مقام ابراهيم(ع) را محل نماز قرار دهيد».
دوم: روايت‌هايى وجود دارد كه مسلمانان را به زيارت نزد قبر شريف پيامبر(ص) تشويق مى‌كند و زمان آن را پس از انجام اعمال حج اعلام مى‌كند كه در ادامه به آنها اشاره خواهيم كرد.
سوم: آنچه در الفاظ اين دسته از روايت‌ها - كه به آن استدلال كرده‌اند - آمده است به روشنى مى‌گويد: «كسانى لعن شدند كه تصاويرى را به شكل پيامبران و صالحان ترسيم كرده و آنها را عبادت مى‌كردند».
حكمت نهى از محل سجده نماز قرار دادن قبرها
ابن‌حبان در كتاب صحيح خود روايتى را از ابن‌عباس نقل مى‌كند: «پيامبر خدا(ص) به قبر دورافتاده‌اى رسيد؛ ايشان بر آن قبر نماز خواند و ما نيز با ايشان نماز خوانديم». ابوحاتم مى‌گويد:
در اين خبر، روشن است كه نماز پيامبر خدا(ص) بر قبر، در مورد قبر دورافتاده‌اى بوده است. لفظ «دورافتاده» بر اين مطلب دلالت دارد كه نماز بر قبر، جايز است؛ در صورتى كه جديد باشد و در منطقه‌اى يا در ميان قبرهايى واقع شود كه نبش قبر نشده باشند. اما قبرهايى كه نبش شده و خاك آنها زير و رو شده است، خاك آنها نجس است و نماز بر نجاست جايز نيست؛ مگر اينكه انسان روى شيء پاك بايستد و بر قبر نبش شده نماز بخواند. 1