27براى ولايت يا قضاوت منصوب شده است، دانستهاند 1 و به تصريح برخى، مصداق واقعى «حاكم» در عصرِ غيبت، فقيه جامعالشرايط است. 2
البته بر فقيه جامعالشرايط، عنوان «حاكم شرع» نيز اطلاق مىشود. حاكم شرع كسى است كه از جانب خداوند متعال براى نظمبخشى و ساماندهى امور بندگان و سرپرستى جامعه در قلمرو اختيارات و ولايت تفويضى از سوى خداوند، گمارده شده باشد؛ خواه به طور مستقيم، همچون پيامبر اسلام حضرت محمد(ص)، خواه با واسطه، همچون امامان معصوم(عليهم السلام) كه توسط پيامبر اكرم(ص) به امامت نصب شدهاند، و خواه با واسطه، مانند نايب خاص يا عام (فقيه جامعالشرايط) كه توسط امام معصوم(ع)، به نصب خاص يا عام، منصوب شده است. 3
اين تعبير، از زمان علامه حلّى(رحمه الله) به بعد 4 در متون فقهى شيعه رواج يافته است 5 و معمولاً در برابر حاكم جور به كار مىرود 6؛ هرچند در منابع متأخر اهل سنت نيز گاه اين تعبير به كار رفته است. 7
واژه «حاكم» دو كاربرد مهم اصطلاحى در علم «اصول فقه» دارد: نخست به معناى شارع حكيم (خدا) است كه در برخى منابع اهل سنت متداول مىباشد. علاوه بر اين، شخصِ مكلف را محكومٌ عليه و تكليف را محكومٌ به ناميدهاند 8؛