7
مقدمه
زيارت در فرهنگ تشيع جايگاهى رفيع و والا دارد. زائر در زيارت از يكسو به خدا نزديك مى‌شود... مُتَقَرِّباً إِلَى الله... و از سويى با پيشوايان و الگوهاى الهى آشنا مى‌گردد: عَارِفاً بِحَقِّهِ... مُعْتَقِداً لِفَرْضِ طاعَتِهِ. و از سوى ديگر با الهام‌گيرى از اخلاق و رفتار و منش آنان خود را براى يك تغيير و تحول اساسى آماده مى‌سازد تا هنگام بازگشت به‌گونه‌اى ديگر زندگى كند و اسلام را در تمام مراحل حيات و زندگى خود پياده و مجسّم سازد.
امروزه متأسفانه به دليل برخى برداشت‌هاى غلط، زيارت مفهوم حقيقى و واقعى خود را تا حدودى از دست داده است، تعدادى از زائران فقط با نگاه حاجت‌خواهى و حاجت‌گيرى به مشاهد مشرفه مى‌روند با اين تصور كه گرفتارى‌هاى زندگى خود را از طريق امام و پيشواى معصوم حل كنند؛ هر چند واسطه قراردادن معصومين نزد خداوند امرى پسنديده است ليكن متون ارزشمند زيارت‌نامه‌ها به ما مى‌آموزد كه فلسفه اصلى زيارت چيز ديگرى است.