44روحم را مى‌نوازد؛ اما او مسير مستقيمى را از كنار كعبه انتخاب كرده كه تا كربلا ادامه مى‌يابد. او هم مأمور است كه قربانى كند؛ نه يك قربانى، كه 72 قربانى از بهترين انسان‌هاى روى زمين؛ نه در منا، كه در كربلا و بالاخره نه در عيد قربان، كه در عاشورا؛ چرا كه خدايش خواسته او را كشته ببيند: «اِنَّ اللهَ شاءَ ان يراكَ قَتيلا» 1؛ «خداوند دوست دارد تو را [در راه خود] كشته ببيند».
آرى، سالار اين كاروان حسين(ع) است كه در حركتى عاشقانه به سوى كربلا مى‌رود تا در آزمايشى سخت شركت كند و هرگز سرزمين منا، سرزمين آرزوها، براى آرزو كردن و درخواست تخفيف مسئوليت سنگينش، گام‌هاى او را سست نمى‌كند. او به كربلا مى‌رود تا همه آرزوهايش را در مورد خود و خانواده و فرزندانش به پاى معشوقى بريزد كه مى‌خواهد او را كشته ببيند و به اين ترتيب از كنار كعبه مى‌گذرد و مى‌رود تا كعبه ديگرى بر روى زمين بنا كند كه بعد از خانه خدا، تا ابد قبله‌گاه ديگرى براى شيعيان عاشق حق و عدالت باشد.
پروردگار، مأموريت سختى را بر عهده جگرگوشه پيامبر(ص) گذاشته است؛ مأموريت اينكه 72 لاله زيبا را بر خاك گرم كربلا بنشاند و عنوان زيباى ذبيح‌الله را با خطى سرخ بر تابلوى باشكوه لاله‌زار باطراوت عاشورا ثبت كند و اين تابلوى گران‌سنگ را كه بهاى سكون