20 نگاهى است. اين حادثه براى هميشه در تاريخ دشمنى با زائران شيعه ايرانى باقى مى‌ماند. ابوطالب يزدى در سال 1322ه.ش هنگام طواف حالش به هم خورد. چند تن از متعصبان وهابى اين منظره را ديدند و حاجى را به دست پاسبان‌هاى حجاز دادند! آنها نيز به‌سرعت حكم اعدام را به‌دليل آلوده كردن حرم الهى براى وى اجرا كردند. حتى اقدامات دولت ايران براى رفع اين سوءتفاهم به جايى نرسيد. ¹

بعد از اين ماجرا، تا چهار سال، رفتن به حج ممنوع شد. اما بعد از اين، دو دولت ايرانى و سعودى درصدد از سرگرفتن روابط برآمدند. درواقع دولت ايران به‌دليل تقاضاى شهروندان براى انجام دادن حج و دولت سعودى به‌دليل منافع حاصل از زائران حج، به اين تصميم راضى شدند. ²

بنابراين در سال 1327ه.ش نخست‌وزير وقت، «هژير»، براى به‌دست آوردن همراهى شيعيان كشور، به مسئله از سرگيرى حج اقدام كرد. به همين علت، از طرف دولت و به تشويق علما، منصب اميرالحاجى به «محسن صدر» سپرده شد. علماى آن عصر نيز همچون «آيت‌الله بهبهانى» و «آيت‌الله بروجردى» وى را به قبول اين مأموريت تشويق كردند تا شايد مسئله اعزام حجاج بهبود يابد. اما صدر مى‌دانست كه دولت، اراده جدى در اين‌باره ندارد و برنامه‌اى را نيز پيشنهاد نمى‌دهد. تنها اقدام دولت، فرستادن هداياى بسيار نفيس از طرف شاه به ملك ابن‌السعود، پادشاه حجاز، بود؛ يك جلد كلام‌الله خطى و يك شمشير با غلاف طلايى كه به