323گويا قدمت گنجينه ضريح امام على(ع) به اندازه خود ضريح مطهر ايشان مى‌باشد. ابن‌بطوطه درباره آن مى‌گويد: «گنجينه ضريح، بزرگ است؛ به اندازه‌اى در آن اشياء وجود دارد كه به علت فراوانى‌شان قابل ثبت نيستند». بدون شك بيشتر منابع مالى آن، از طريق نذرهايى بود كه تقديم ضريح مطهر امام على(ع) مى‌شد. البته بخشش‌هاى زائران نيز در تأمين آن منابع نقش داشتند.
متصديان آنجا، از همان لحظه اهداى نذورات، به نگهدارى آن اشياء در اماكن امن توجه داشته‌اند. ابن‌بطوطه در اين‌باره مى‌گويد:
بين مردم عراق و ساير سرزمين‌ها، بيمارانى‌اند كه براى شفا يافتنشان، در ضريح مطهر نذر مى‌كنند. كسانى كه سرشان مريض مى‌شود، يك سر از طلا يا نقره مى‌سازند و آن را به ضريح مطهر مى‌آورند. نقيب نيز آن را در گنجينه مى‌گذارد. اگر دست، پا و ساير اعضاى بدنشان نيز دچار بيمارى شود، همين كار را مى‌كنند.
ابن بطوطه مى‌گويد: «مردم اين شهر، همه رافضى (شيعه) هستند». همچنين مى‌گويد: «اين ضريح، كرامت‌هايى داشته است كه از طريق آن، براى اهالى اين شهر ثابت شده است كه قبر امام على(ع) در آنجا واقع شده است».
ابن بطوطه، مدارس و تكيه‌ها و بناى خوب اين شهر را مى‌ستايد و مى‌گويد:
در مقابل جايى كه گمان مى‌كنند قبر امام على(ع)، آنجاست، مدارس، تكيه‌ها و خانقاه‌هايى وجود دارد كه به بهترين شكل، بنا شده‌اند. ديوارهاى آنها كاشى‌كارى شده است كه شبيه ظروف لعابى ماست. اما رنگش روشن‌تر و نقش و نگارهايش، قشنگ‌تر است.
او با وجود شكى كه به مكان ضريح مطهر از خود نشان داده است، به تفصيل از كرامت‌هاى آن حضرت به‌ويژه در شب 27 رجب، صحبت كرده و گفته است: