324 مردم با هر نوع بيمارى و زمين‌گيرى، از عراق، خراسان، سرزمين فارس و رم، به اين ضريح مطهر مى‌آيند. اين بيماران در دسته‌هاى سى نفرى، چهل نفرى و همانند اين، گردهم مى‌آيند. پس از ثلث دوم شب، روى ضريح مقدس گذاشته مى‌شوند؛ درحالى‌كه مردم منتظرند اين افراد از جاى خود بلند شوند. بين اين مردم، نمازگزار، دعاگو، قارى قرآن و زائران ضريح مطهر وجود دارد. هنگامى كه نصف شب يا دو سوم آن يا چيزى شبيه به آن سپرى شد، همه آن بيماران، صحيح و سالم، بدون هيچ‌گونه بيمارى از جاى خود بلند مى‌شوند؛ درحالى‌كه مى‌گويند:
«لا إله الا الله، محمد رسول الله، عليّ وليّ الله».
سپس ابن‌بطوطه مى‌گويد:
اين كار نزد آنان، مستفيض است و از اشخاص قابل اعتمادشان درباره اين مسئله سؤال كرده‌ام. من در اين شب (27 رجب)، آنجا حضور نداشتم. اما در مدرسه ضياف، سه مرد را ديدم: يكى از سرزمين رم، دومى از اصفهان و سومى از خراسان آمده بودند. آنان بر اثر بيمارى، زمين‌گير شده بودند... . از آنها درباره كارشان سؤال كردم. به من گفتند كه آنها شب زنده‌دارى آن شب را درك نكرده‌اند و منتظر آمدن آن شب، در يك سال ديگرند.
شيخ محمد حسين حرزالدين، در كتاب «تاريخ النجف الاشرف»، به پويايى وضعيت اقتصادى و تجارى نجف در عصر ايلخانان كه از سال 656 ه .ق/ 1258م، تا سال 736 ه .ق/ 1335م، تداوم داشته، اشاره نموده و گفته است كه مسافت شهر نجف در سال 740 ه .ق/ 1339م، 2500 قدم، بوده است؛ همان‌گونه كه حمدالله مستوفى قزوينى آن را مشخص نموده است. 1
اما درباره درآمدهاى آن بايد گفت: درآمدهاى آن در سال 740 ه .ق/ 1339م، 76 هزار دينار بوده است؛ همان‌گونه كه از دو كتاب «نزهة القلوب» و «تاريخ آل